Sunday, February 6, 2011

```ചരിത്രം'' സൃഷ്‌ടിക്കുന്നവര്‍-ജോസഫ്‌ പുലിക്കുന്നേല്‍

ഇന്ത്യന്‍ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനുശേഷം സ്വന്തം പേരുകളെഴുതി എത്രകോടി രൂപയുടെ കല്ലുകള്‍ പ്രസിഡണ്ടും മന്ത്രിമാരും ഗവര്‍ണര്‍മാരും എം.എല്‍.എ.മാരും പൊതു ഖജനാവില്‍നിന്നും ചോര്‍ത്തിക്കളഞ്ഞ്‌ ``ചരിത്രം'' സൃഷ്‌ടിച്ചു എന്ന്‌ അന്വേഷിക്കേണ്ടതുണ്ട്‌. മുന്‍കാലങ്ങളില്‍ പാലങ്ങളോ റോഡുകളോ നിര്‍മ്മിച്ചാല്‍ പത്രങ്ങളില്‍ അതു വാര്‍ത്തയായി വരാറുണ്ടായിരുന്നു. ഇന്ന്‌ പേജുകള്‍തന്നെ പരസ്യങ്ങള്‍കൊടുത്ത്‌ തങ്ങളുടെ അസാമാന്യമായ കഴിവിനെ ചരിത്രത്തിന്റെ ഭാഗമാക്കാനാണ്‌ മന്ത്രിമാരും എം.എല്‍.എ.മാരും പരിശ്രമിക്കുന്നത്‌.
ഇന്ന്‌ പള്ളിയില്‍ പെരുന്നാളുവന്നാല്‍ പത്രങ്ങളില്‍ ഒരു പേജെങ്കിലും പരസ്യം കൊടുത്തില്ലെങ്കില്‍ അതൊരു കുറവായാണ്‌ ജനങ്ങള്‍ കാണുന്നത്‌. റിട്ടയര്‍ ചെയ്‌തവരും റിട്ടയര്‍ ചെയ്യാത്തവരുമായ മെത്രാന്മാരും വികാരിമാരും അസിസ്റ്റന്റുമാരും കൈക്കാരന്മാരുമെല്ലാം അവരുടെ മുഖം പത്രങ്ങളില്‍ അച്ചടിച്ചുകാണാന്‍ താല്‌പര്യപ്പെടുന്നു. എന്തിന്‌ എന്ന ചോദ്യം ആരും ചോദിക്കാറില്ല. ചോദിച്ചിട്ടും പ്രയോജനമില്ല.
എന്റെ അറിവില്‍ പെട്ടിടത്തോളം പ്രൊഫ. എന്‍.എം. ജോസഫ്‌ മന്ത്രി ആയിരുന്നിടത്തോളം കാലം ഒരു വികസനപ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ക്കും കല്ലുകളില്‍ പേരു കൊത്തിവെച്ച്‌ ചരിത്രം സൃഷ്‌ടിച്ചിട്ടില്ല. എന്നാല്‍ ഒരു ചെറിയ റോഡില്‍ മൂന്നു കല്ലുകള്‍ സ്ഥാപിച്ച്‌ ``ചരിത്രം'' സൃഷ്‌ടിച്ച മന്ത്രിയെയും ഓര്‍ക്കുന്നു. ആദ്യം റോഡു തുറന്നപ്പോള്‍, അതു ടാറു ചെയ്‌തപ്പോള്‍, ഇടയ്‌ക്ക്‌ ഒരു കലുങ്ക്‌ പണുതപ്പോള്‍, അവിടെയെല്ലാം പേരുകൊത്തിവച്ച്‌ ചരിത്രത്തിന്റെ ഭാഗമായവരും ഈ നാട്ടിലുണ്ട്‌
ഇന്ന്‌ ഗവണ്‍മെന്റു വക പരസ്യമാണ്‌ മുഖ്യമായും പത്രങ്ങളുടെ വരുമാനം. ഏതു വികസന സംരംഭങ്ങളും അരപേജുമുതല്‍ ഒരു പേജുവരെ പരസ്യമായി പത്രങ്ങള്‍ക്കു കൊടുത്ത്‌ തങ്ങളുടെതന്നെ തിരുമുഖം കണ്ട്‌ സന്തോഷിക്കുന്നു. ഫ്‌ളെക്‌സ്‌ ബോര്‍ഡുകളില്‍ ചിരിക്കുന്ന തങ്ങളുടെ മുഖം ചാര്‍ത്തി പട്ടണങ്ങളില്‍ അങ്ങോളമിങ്ങോളം തൂക്കിയിടുന്ന പതിവ്‌ ഒരു കാലത്ത്‌ രാഷ്‌ട്രീയ നേതാക്കളുടേതായിരുന്നു. ഇന്ന്‌ മതനേതാക്കളും അതേ ശൈലിതന്നെ സ്വീകരിച്ചു. ഈയിടെ രണ്ടു മെത്രാന്മാരുടെ മനോഹരമായ ചിത്രങ്ങള്‍ പതിച്ച ഫ്‌ളെക്‌സ്‌ ബോര്‍ഡ്‌ പാലായില്‍ കണ്ടപ്പോള്‍ ഞാന്‍ അത്ഭുതപ്പെട്ടു.
നാം ഇന്നു ജീവിക്കുന്ന ലോകം ഉപഭോക്തൃ വാണിജ്യ ലോകമാണ്‌. വിഭവങ്ങള്‍ വിറ്റഴിക്കുന്നതിന്‌ പരസ്യങ്ങള്‍ ആവശ്യമാണ്‌ എന്ന്‌ കണ്ടുപിടിച്ച ഒരു സമൂഹം. വന്‍കിട വ്യവസായികള്‍ അവരുടെ വരുമാനത്തിന്റെ നല്ല ശതമാനം പരസ്യങ്ങള്‍ക്കായി വകയിരുത്തുന്നു. ഈ ഉപഭോക്തൃ ആകര്‍ഷണത്തില്‍നിന്നും ആര്‍ക്കും മാറിനില്‍ക്കാനാകില്ല. ഇതുപോലെ പരസ്യമാണ്‌ രാഷ്‌ട്രീയ നിലനില്‌പിന്റെ ജീവശ്വാസമെന്ന്‌ പലരും വിശ്വസിക്കുന്നു. എല്ലാ ടൗണുകളിലും ഉയര്‍ന്നുവിലസുന്ന ഫ്‌ളെക്‌സ്‌ ബോര്‍ഡുകള്‍ കണ്ട്‌ ജനമെല്ലാം ആനന്ദിക്കുന്നു എന്ന്‌ പല ശുംഭന്മാരും വിശ്വസിക്കുന്നു.
ഞാന്‍ ഒരിക്കല്‍ ഒരു വ്യവസായിയുമായും ഒരു രാഷ്ട്രീയ നേതാവുമായും ഇതിനെക്കുറിച്ച്‌ ചര്‍ച്ച ചെയ്‌തതോര്‍ക്കുന്നു. വ്യവസായി പറഞ്ഞതിതാണ്‌. താന്‍ വിപണിയില്‍ ഇറക്കുന്ന വിഭവം ജനങ്ങള്‍ വാങ്ങണമെന്നുണ്ടെങ്കില്‍ ജനമനസ്സില്‍ വിശ്വാസ്യത സൃഷ്‌ടിക്കേണ്ടതുണ്ട്‌. അപ്പോള്‍ വ്യവസായികള്‍ക്ക്‌ ഈ പരസ്യം ആവശ്യമാണ്‌. പരസ്യങ്ങളിലൂടെയാണ്‌ മാര്‍ക്കറ്റ്‌ പിടിച്ചടക്കുന്നത്‌. ഈ വിഭവങ്ങള്‍ക്ക്‌ ക്വാളിറ്റിയുണ്ടോ എന്ന്‌ ആരും അന്വേഷിക്കാറില്ല. ഒരു കാലത്ത്‌ നമ്മുടെ പത്ര മാധ്യമങ്ങളില്‍ ധാരാളമായി കണ്ടിരുന്ന പരസ്യം മരുന്നുകളെക്കുറിച്ചായിരുന്നു. ``കരിങ്കുരങ്ങ്‌ രസായനം'', ``കരിങ്കുരങ്ങ്‌ ലേഹ്യം''. ഇവയിലേതിനെങ്കിലും കരിങ്കുരങ്ങുമായി എന്തെങ്കിലും ബന്ധമുണ്ടോ എന്ന്‌ ആരും അന്വേഷിക്കാറില്ല. പക്ഷേ പരസ്യത്തിന്റെ കുത്തൊഴുക്കില്‍ ഒരു കാലത്ത്‌ കടകളില്‍ ഈ രസായനവും ലേഹ്യവുമെല്ലാം വിറ്റുപോയതോര്‍ക്കുന്നു. തൃശൂരില്‍ ``കാളന്‍ നെല്ലായി'' എന്ന ഔഷധശാല എത്രതരം എണ്ണകളും മുരുന്നുകളുമാണ്‌ പ്രചാരണത്തിലൂടെ വിറ്റഴിച്ചത്‌. ഇന്ന്‌ അവരുടെ മരുന്നുകള്‍ അന്വേഷിച്ച്‌ ആരും പോകാറില്ല. പുതിയ പുതിയ മരുന്നുകള്‍ മാര്‍ക്കറ്റിലെത്തുന്നു. പരസ്യങ്ങളുടെ ഈ ലോകത്തില്‍ ആര്‍ക്കും പിന്നോക്കം പോകാനാകില്ല എന്നു തോന്നുന്നു. എത്രയെത്ര സോപ്പുകള്‍. അവയുടെ ഗുണഗണങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള ദീര്‍ഘ ദീര്‍ഘങ്ങളായ വിവരണങ്ങള്‍. ഇവയില്‍ മനംമയക്കി ജനങ്ങളെ ഉപഭോഗവസ്‌തുക്കളാക്കി മാറ്റുകയാണ്‌ ഇന്നത്തെ വാണിജ്യലോകം!
1949-ല്‍ ഞാന്‍ കോളേജ്‌ വിദ്യാഭ്യാസത്തിനായി മൈസൂറിലേക്കു പോയി അതിന്റെ ഒരുക്കമായി എണ്ണ കാച്ചിയത്‌, ഉമ്മിക്കരി, നാക്കു വടിക്കാനുള്ള ഈര്‍ക്കിലി, തേക്കാനുള്ള ഇഞ്ച എന്നിങ്ങനെയുള്ള വിഭവങ്ങള്‍ കെട്ടുകളാക്കി പെട്ടിയില്‍ അടുക്കിയതോര്‍ക്കുന്നു. പേസ്റ്റും ബ്രഷും ഞാന്‍ മൈസൂറില്‍ ചെന്നതിനുശേഷമാണ്‌ കാണുന്നത്‌. കുറേക്കാലത്തേക്ക്‌ അത്‌ എനിക്ക്‌ സ്വീകാര്യമായിരുന്നില്ല. ഉമിക്കരിയുംകൊണ്ട്‌ പല്ലുതേച്ച്‌ വാഷ്‌ബേസിനില്‍ തുപ്പുമ്പോള്‍ വാഷ്‌ബേസിന്‍ കളങ്കപ്പെടുന്നു. വീട്ടില്‍നിന്നു കൊണ്ടുപോകുന്ന കാച്ചിയെണ്ണയേക്കാള്‍ നല്ല സുഗന്ധമുള്ള എണ്ണ മാര്‍ക്കറ്റില്‍ കിട്ടും.
വിഭവങ്ങള്‍ അതിവേഗം ലോകമെമ്പാടും എത്തുന്ന സാഹചര്യം ഇന്നുണ്ട്‌. അവ കേടാകാതെ സൂക്ഷിക്കാന്‍ ശീതീകരണപെട്ടികളുമുണ്ട്‌. അമേരിക്കയില്‍ സ്ഥിരതാമസമാക്കിയ ഒരു സുഹൃത്ത്‌ വന്നപ്പോള്‍ പറഞ്ഞത്‌ മുന്‍കാലങ്ങളില്‍ അരി വളരെ അപൂര്‍വമായേ മാര്‍ക്കറ്റില്‍ ലഭിച്ചിരുന്നുള്ളൂ, എന്നാല്‍ ഇന്ന്‌ പൊറോട്ടയും ചപ്പാത്തിയും എല്ലാത്തരം പലഹാരങ്ങളും കപ്പയും ചേമ്പും ചേനയുമെല്ലാം യൂറോപ്യന്‍ മാര്‍ക്കറ്റില്‍ സുലഭമാണ്‌ എന്നാണ്‌. ഒരിക്കല്‍ എനിക്ക്‌ സ്വിറ്റ്‌സര്‍ലണ്ടില്‍ പോകേണ്ടി വന്നു. അവിടെ ഒരു മലയാളി സുഹൃത്തിന്റെ കൂടെയായിരുന്നു താമസം. ബ്രേക്ക്‌ ഫാസ്റ്റിന്‌ പച്ചക്കപ്പയും കോഴിയിറച്ചിയുമായിരുന്നു. ഞാന്‍ അത്ഭുതപ്പെട്ടു. കേരളക്കാരനായ ഞാന്‍ കപ്പയെ വണങ്ങി ഭക്ഷണം കഴിക്കാന്‍ ആരംഭിച്ചു. ഈ കപ്പ എവിടെനിന്നും കിട്ടി എന്ന ചോദ്യത്തിന്‌ ഉത്തരംകേട്ടപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ഞെട്ടി. ബ്രസീലില്‍നിന്നു കിട്ടി.
ജര്‍മ്മനിയില്‍ ഒരു സൂപ്പര്‍ മാര്‍ക്കറ്റില്‍ ഞാന്‍ പോയി. ഇന്ത്യയിലെ ഏതു സൂപ്പര്‍ മാര്‍ക്കറ്റിലും കിട്ടുന്നതിനേക്കാള്‍ ഇന്ത്യന്‍ വിഭവങ്ങള്‍ ജര്‍മ്മനി സൂപ്പര്‍മാര്‍ക്കറ്റിലുണ്ട്‌. ഹൈസ്‌ക്കൂളില്‍ എന്റെ സഹപാഠിയായിരുന്ന ഒരു സുഹൃത്ത്‌ നരിയങ്ങാനം എന്ന കുഗ്രാമത്തില്‍ ഫാക്‌ടറി സ്ഥാപിച്ച്‌ വിപുലമായ രീതിയില്‍ ഇന്ത്യന്‍ വിഭവങ്ങള്‍ ശീതീകരണപെട്ടികളിലാക്കി യൂറോപ്പിലേക്ക്‌ കയറ്റി അയയ്‌ക്കുന്നു. മുന്‍കാലങ്ങളില്‍ ``കൊച്ചി കണ്ടവന്‌ അച്ചി വേണ്ട'' എന്ന ചൊല്ലുപോലെ ഇന്ന്‌ സൂപ്പര്‍ മാര്‍ക്കറ്റു കണ്ടാല്‍ വീട്ടിലേക്കു പോകണം എന്ന പ്രലോഭനം തന്നെ ഇല്ലെന്നാകും. നമ്മള്‍ ജീവിക്കുന്ന ഈ വാണിജ്യ ലോകത്തിലേക്ക്‌ ഇന്ന്‌ ആദ്ധ്യാത്മിക നേതാക്കളും ഒലിച്ചിറങ്ങുകയാണ്‌. ഫ്‌ളെക്‌സ്‌ ബോര്‍ഡുകളിലും വാള്‍പോസ്റ്ററുകളിലും തങ്ങളുടെ മനോഹരമായ മുഖം കാണാന്‍ ആദ്ധ്യാത്മിക ആചാര്യന്മാര്‍പോലും കൊതിക്കുന്നു. ഇതില്‍നിന്നും ആര്‍ക്കും രക്ഷപെടാനാകില്ലാത്ത അവസ്ഥ.
ഒരിക്കല്‍ ഞാന്‍ തമിഴ്‌നാട്ടിലെ ഒരു ഗ്രാമത്തിലൂടെ സഞ്ചരിക്കുകയായിരുന്നു. അവിടെ കല്ലുകൊണ്ടുള്ള ഒരു ചുമടുതാങ്ങി. അതില്‍ എന്തോ എഴുതിവച്ചിരിക്കുന്നു. ഞാന്‍ എന്റെ സുഹൃത്തിനോടു ചോദിച്ചു. ആരുടെപേരാണത്‌? ഏതോ ഒരു അമ്മാളിന്റെ സ്‌മരണക്കായി സ്ഥപിച്ചതാണ്‌. ആരാണ്‌ ഈ അമ്മാളെന്ന്‌ ആ ഗ്രാമക്കാര്‍ക്കുപോലും അറിഞ്ഞുകൂടാ. ഇത്തരം അവസ്ഥയാണ്‌ പല കല്ലുകള്‍ക്കും ഇന്നുള്ളത്‌. ഈ കല്ലുകളെല്ലാം തല്ലിപ്പൊട്ടിച്ച്‌ കയ്യാലപണുതാലും നാട്ടുകാര്‍ക്ക്‌ ഒരു അപകടവും ഇല്ല.

Monday, January 24, 2011

Shashi Tharoor - Kerala: The way forward...


A couple of years ago, I was invited to address the Trivandrum Management Association on the subject “energizing Kerala”. I found that odd, because the only place in the world where Keralites seem to need energizing is Kerala. Look around the planet, and you see Keralites everywhere, working extremely hard, from menial jobs in the Gulf to professorships in the States, displaying their entrepreneurial energies and achieving remarkable successes. So what is it that holds them back here, in their home state? Is it resources, policies, attitudes, politics? All of the above?

It’s always been a curious paradox that Keralites put in long hours in places like the Gulf, where they have earned a reputation for being hard-working and utterly reliable, while at home they are seen as indolent and strike-prone. Surely the same people couldn’t be so different in two different places? And yet they are – for one simple reason: the politicized environment at home. It’s a reputation that has come to haunt Kerala. Several people told me the story of how BMW had been persuaded to install a car-manufacturing plant in the state, thanks to generous concessions by the UDF government. But the very day the BMW executives arrived in Kerala to sign the deal, they were greeted by a “bandh”: the State had shut down over some marginal political issue, cars were being blocked on the streets, shops were closed by a hartal. It had nothing to do with BMW or with foreign investment, but the executives beat a hasty retreat. The plant was set up in Tamil Nadu.

The irony is that Kerala has got some essential things right. One famous study has established some astonishing parallels between the United States and the state of Kerala. The life expectancy of a male American is 72, that of a male Keralite 70. The literacy rate in the United States is 95%; in Kerala it is 99%. The birth rate in the US is 16 per thousand; in Kerala it is 18 per thousand, but it is falling faster. The gender ratio in the United States is 1050 females to 1000 males; in Kerala it is 1040 to 1000, and that in a country where neglect of female children has dropped the Indian national ratio to 930 women for 1000 men. Death rates are also comparable, as are the number of hospital beds per 100,000 population and the number of newspapers per 10,000 population (where Kerala is ahead of the US).

The major difference is that the annual per capita income in Kerala is around $300 to $350, whereas in the US it is $22,500, about seventy times as much.

Kerala has, in short, all the demographic indicators commonly associated with "developed" countries, at a small fraction of the cost. Its success is a reflection of what, in my book India: From Midnight to the Millennium, I have called the "Malayali miracle": a state that has practiced openness and tolerance from time immemorial; which has made religious and ethnic diversity a part of its daily life rather than a source of division; which has overcome caste discrimination and class oppression through education, land reforms, and political democracy; which has given its working men and women greater rights and a higher minimum wage than anywhere else in India; and which has honoured its women and enabled them to lead productive, fulfilling and empowered lives. And yet, despite all these strengths, it’s difficult to deny that Kerala has failed to move from its agrarian past into meaningful industrialization, principally because it has acquired a less than positive reputation as a place to invest. “Keralites are far too conscious of their rights and not enough of their duties,” one expatriate Malayali businessman told me. “It’s impossible to get any work done by a Keralite labour force – and then there are those unions!” He sighed. “Every time we persuade an industrialist to invest in Kerala, it ends badly.” Citing the examples of the Gwalior Rayons plant in Mavoor, the Premier Tyre factory in Kalamassery and the Apollo Tyres plant in Chalakudi, my friend shook his head. “I am a Malayali,” he declared, “but I would not advise anyone to invest in Kerala.”

The fact is that we cannot afford to remain dependent on remittances from abroad for 20% of our state’s income because we have such an inhospitable environment at home. We cannot languish in last place in the World Bank’s 2009 “Doing Business in India” report, because it takes 210 days to obtain approvals and permits in Kochi against 80 days in Hyderabad. We cannot live with unusably narrow roads because we lack the courage to explain to residents why they must be widened in the interests of all. We cannot have one of the lowest rankings (lower than Orissa) in per capita information technology exports. We cannot be a state that our best minds and most skilled workers seek to flee because opportunities for remunerative work are stifled by opportunistic politics.

Most of this newspaper’s readers would be familiar with the story of the sinking of the ocean-liner Titanic in the early years of the last century, or at least have seen the film. For almost a hundred years till now, it was believed that the sinking of the Titanic on her maiden voyage from Southampton in England to New York in America was caused by the ship moving too fast and the crew failing to see the iceberg before it was too late. But now a new book, authored by a descendant of one of the officers of the ship, says that it was not an accident caused by speed, but by a steering blunder. It seems that the ship had plenty of time to miss the iceberg but the helmsman actually panicked and turned the ship the wrong way, and by the time the error was corrected, it was too late and the ship's side was fatally holed by the iceberg. The error occurred because at the time, seafaring was undergoing an enormous upheaval as a result of the conversion from sail to steam ships. The change meant there were two different steering systems and different commands attached to them. When the First Officer spotted the iceberg two miles away, his order was misinterpreted by the Quartermaster, who turned the ship left instead of right.

In a sense, Kerala’s development failure has been like the story of the Titanic. As with the confusion caused by the new era where sail ships were being replaced by steamships, today those who rule us appear unsettled by the global changes which have moved the economic system far beyond their old paradigms and theories. By opposing computers and mobile phones, blocking land acquisition for development work, and impeding economic reforms, they have steered the ship of State left instead of right. If we don’t steer it back urgently, we are heading into the iceberg.

The fact is that there is nothing wrong with the ship -- Kerala, its people, its resources or its potential. But we have to move with the times and not be left behind where other states are moving forward by steering in the right direction. Reliance on NRI remittances will not solve the basic problem, since remittance money is essentially personal savings and spent on conspicuous consumption, including purchase of land and the construction of dwellings. Kerala has to attract the normal type of investment funds which are being put to use by the rest of the country. This will only happen if we are hospitable to investors.

This does not mean betraying our workers, but finding them work. It does not mean giving up our values, but adding value to our economy. It does not mean placing profit above people, but rather, using profits to benefit the people.

Similarly, to be a knowledge economy we have to open our mental horizons to the world, rather than remaining embedded in the sterile dogmas of shopworn and discredited ideologies. This is why I persuaded the organizers of the world-famous Hay Festival of Literature to bring their Festival not just to India but specifically to the capital of Kerala. The extraordinary enthusiasm with which Hay was received by 3000 attendees in Thiruvananthapuram reflects the hunger of our educated young Keralites to be part of today’s world rather than handmaidens of yesterday’s. Kerala can be India’s intellectual centre, a distinction now abdicated by Bengal after three decades of Marxist rule.

I believe that the Kerala that will succeed is one open to the contention of ideas and interests within it, unafraid of the prowess or the products of the outside world, wedded to the democratic pluralism that is our civilization’s greatest strength, and determined to liberate and fulfill the creative energies of its people. Such a Kerala is possible if we change our attitudes and work with determination to fulfil it.

God’s Own Country no longer deserves the business reputation of being the devil’s playground.